شیمیائی بخش چهارم و پایانی

صدای اذان از بلندگو پخش می شد ولی برخلاف هر روز کارگران جلوی درب ورودی کارخانه تجمع کرده بودند و با نگرانی بسیار دور شدن آمبولانس را تماشا می کردند. پس از مدتی کارگران کم کم به نمازخانه برگشتند و مشغول نماز فرادا شدند. یکی از کارگران فریاد زد: برای سلامتی حاج آقا پرهیز 11 صلوات بفرستید. عدد 11 همیشه برای آقای پرهیز مقدس بود و همیشه سفارش می کرد که 11 صلوات بفرستیم.

      آنروز ساعت کاری تمام نمی شد. دقیقه ها از ساعتها کندتر شده بودند و من توان تحمل این گذشت زمان را نداشتم. چشمم به درب ورودی بود. منتظر بازگشت آمبولانس بودم ولی تا ساعت 17 خبری نشد. از مدیریت کارخانه سئوال کردم گفتند: ظاهراً بستری شده اند.

      هنگام نماز مغرب و عشاء به مسجد حضرت زینب رفتم ولی دیدم همة نمازگزاران زانوی غم در بغل گرفته و مشغول ذکر و دعا هستند. از چند نفر سئوال کردم و بالاخره اسم بیمارستان را پیدا کردم و پس از خواندن نماز مغرب و عشاء با 4 تن از دیگر نمازگزاران بسوی بیمارستان حرکت کردیم. نگهبان بیمارستان اجازه نمی داد کسی داخل شود و ما هم خیلی نگران بودیم. با هزار التماس و خواهش 2 نفرمان توانستیم به بخش بستری برویم. در اتاقش 3 یا 4 بیمار دیگر نیز بستری بودند. آنقدر عجله کرده بودیم که نه میوه ای و نه دسته گلی نخریده بودیم. آقای پرهیز روی یکی از تخت ها خوابیده بود و ماسک اکسیژن روی دهانش قرار داشت. گوئی بیهوش بود ولی گاهی اوقات چشمانش را باز می کرد و نگاهی می کرد. از پرستاری که مشغول تزریق آمپول به یکی از بیماران بود پرسیدم: ببخشید حاج آقا حالشون چطوره؟ نگاهی به من کرد و گفت: هنوز معلوم نیست. ظاهراً مشکل تنفسی دارند و ریه هایش ناراحت هستند. البته جواب آزمایشات تا یک ساعت دیگر می رسد. ناگهان پرستار فکری کرد و گفت: فکر کنم شما بتوانید به آزمایشگاه بروید و جواب را بگیرید و چند قبض سفید و قرمز بدستم داد و راهی شدم. به آزمایشگاه رفتم و جواب را گرفتم و خیلی زود برگشتم. همان خانم پرستار جواب را گرفت و نزد پزشک برد و پس از کمی دکتر آمد و مقداری او را معاینه کرد و گفت: شما ایشان را می شناسید؟ گفتم: بله. گفت: از کی ایشان شیمیائی شده اند؟ دهانمان باز ماند و نتوانستیم جوابی بدهیم. دکتر گفت: ایشان جانباز شیمیائی هستند و در معرض چند نوع گاز شیمیائی در زمان جنگ قرار گرفته اند و متأسفانه بیماری ایشان اکنون بروز کرده و روزهای سختی را در پیش خواهند داشت.

      ناخودآگاه نگاهی به چهرة آقای پرهیز کردم و اشک از چشمانم سرازیر شد. دیگر نمی توانستم این صحنه را تماشا کنم. آرام آرام بسوی او رفتم پیشانیش را بوسیدم و آرام آرام بهمراه دوستی که با من بود از بیمارستان خارج شدیم.