دو غزل دیگر

بیا

جانا تو بیا که غصه ام بسیار است                            این پرده بکش که زاری ام بسیار است

اندوه ببرد است همه سرای شیعه                              منجی تو بیا که شمنان بسیار است

این حلقه شود تنگ به هر دم برما                             پیوسته عداوت به سرا بسیار است

اشکم برود ز دیده ام تا خورشید                                زیرا که ندیدنت غمش بسیار است

پیران همه رفتند و کام دیدنت را                                در گور نمودند ،جوان بسیار است

بی کس نبدیم دست بدامان توایم                                اقا تو بیا که غمزه ات بسیار است

موی سر عاشقان به عشقت گشتند                            چون برف سفید و غیبتت بسیار است

حسرت به دل اهل زمین تا ناهید                                تا کی بزنم زجه که غم بسیار است

یا رب تو رسان پور ولایت را زود                             کز غم فراقش چه بلا بسیار است

یاسر توبخوان عهد به هر اغازی                              این سر عظیم است شفا بسیار است

راه

ای کاش رفته بودم با راهیان آن راه              ای کاش کنده بودم این خرقه ستم را

با عاشقان سرمست دلدادگان بی غش            پیوسته رفته بودم تا انتهای آن راه

در آسمان پاکی چونان سفر بکردم                 افسوس کاخرش من افتادم از سر راه

غرق غرور و وحشت در این فضای مترود       بهشتیان من کو همسفران کجاست راه

این قصه مانده هاست در باتلاق عالم                         ای وای بر من زار از دست دادم آن راه

راهی که جسته بودم راه بهشتیان بود             افسوس ضایع کردم این خط سرنوشت را

یاران چه خوب رفتند در آن شب رهائی           پایم به بند دنیا جا مانده ام من از راه

یاسر گمان ندارم روزی دوباره اصلا              با این همه مکافات من باز یابم آن راه