امید به پیروزی و اتمام جنگ را به آسانی در چشم اسراء می دیدیم و عشق زیارت حرم امام حسین (ع) در وجود شان موج می زد. سردرگمی و گیجی عراقیها کاملا" واضح بود و هر بیننده ای می توانست فلج شدن تدریجی ارتش بعث را بخوبی حدس بزند. ولی ناگهان ورق برگشت، تمام دنیا به حمایت از خبیث ترین جنایتکار قرن بیستم برخاستند. دیوارهای حمایتی بسیار بلندی را فراهم آوردند تا صدام به راحتی بتواند پشت آنها سنگر بگیرد.
تلویزیون عراق از آن بی برنامگی و رکود قبلی اش کمی خارج شد و صحنه هایی را به تصویر کشید که گویای وجود یک جنگ جهانی بود. تانکهای تی 72 روسی توسط تریلرهای کمرشکن روسی که روی آنها حرف cccp با رنگ سفید خودنمائی می کرد وارد کارزار شدند. توپ های فرانسوی که گلوله هایی 210 کیلوئی داشتند با تمام تجهیزات متعلقه به بصره اعزام شدند. سربازان مصری، یمنی و دیگر کشورهای عربی بسوی جبهه های نبرد فاو اعزام شدند و سلاحهای شیمیایی خود را بی پرده نشان دادند.
هواپیماهای شکاری میراژ 2000 فرانسوی آسمان عراق و مناطق جنگی را تحت سلطه خود درآوردند و بدین سان تمامی کفار در مقابل تمامی اسلام قد علم کرد. عراقی ها با این همه پشتیبانی و حمایت بی سابقه توانستند مانع از تصرف بصره شوند و خطوط دفاعی خود را مستحکم کردند. موشکهای زمین به زمین صفهای طولانی که کیلومترها ادامه داشت را پشت خط مقدم ایجاد نموده و شبانه روز مشغول فرو ریختن مهمات های خود در مناطق عملیاتی فاو و بصره بودند و تلویزیون عراق این صحنه ها را با ولع هر چه تمامتر به تصویر میکشیدند.
صدام نیز کمی احساس آرامش کرد و طی یک مراسم تشریفاتی خانة کعبه را طواف کرده و سریع به بغداد بازگشت ولی هیچکس نپرسید که چرا این سفر حج عمره بیش از 20 روز بطول انجامید؟.
حالا دیگر تلویزیون عراق زبان باز کرده و حتی اطلاعیه نظامی هم پخش می کند و ادعا می کند که ایرانی ها در منطقه فاو یک جای پای کوچک را تصرف نموده اند که دائم زیر آتش هوائی، موشکی و زمینی قرار دارد. ولی این جای پای کوچک به منزلة گلوی صدام بود که اگر گذاشته بودند همانجا و همان موقع توسط پنجه های فولادی دلیر مردان ایرانی کاملا" خفه شده بود و دنیا از شر شرورترین موجود این قرن خلاص می شد. سربازان عراقی مدتها بود که مرخصی نداشتند و هم اکنون کمی امیدوار شده بودند که می توانند به مرخصی بروند و خانواده شان را ملاقات کنند.
معمولا" در هر عملیاتی ممکن بود تعدادی از رزمندگان به اسارت دشمن درآیند که عملیات والفجر 8 نیز از این قاعده مستثنی نبود. عراقی ها ابتدا هیچ عکس العملی در مقابل حمله نشاننداده و سکوت اختیار کرده بودند، ولی با وجود کمکهای همه جانبه کشورهای غربی و اعراب، آرام آرام به وضعیت قبلی خود برگشتند و دوباره همان شیوه های تبلیغاتی را شروع کردند.
بیشتر بچه هایی که در عملیات والفجر 8 به اسارت دشمن درآمده بودند غواصان بسیج و سپاه بودند. عراقی ها تصاویر زیادی از آنها پخش می کردند ولی هرگز تعداد آنها را ذکر نمی کردند. تعداد زیادی از این اسراء مجروح بودند و درد و رنج بسیاری را تحمل می کردند. ما این اسراء را فقط در تلویزیون عراق دیدیم و برخلاف دیگر اسراء که پس از مدتی شکنجه و بازجوئی در ساواک بغداد به اردوگاه منتقل می شدند هرگز آنها را در اردوگاه ندیدیم و تا پایان اسارت نفهمیدیم که دشمن زبون چه بلائی سر این غیور مردان والفجر 8 آورد.
در مدت زمان عملیات والفجر 8 عراقی ها حتی عده ای از سربازان محافظ اردوگاه اسراء را هم به جبهه ها اعزام کرده بودند و عده ای از عراقی ها می گفتند: که کنترل شهرهای عراقی را نیروهای مصری که عدة زیادی از آنها را زنان پلیس تشکیل می دهند بعهده دارند. با فروکش کردن عملیات و رفع نسبی خطر سرنگونی رژیم بعث، دوباره متوجه اسراء و اردوگاه های ما شدند. دوباره باطوم های برقی و کابلهای سیاه رنگ ظاهر شدند. گوئی عراقی ها می خواستند تلافی این یک ماه استراحت را درآورند. دوباره بهانه جوئی ها بی مورد شروع شد و سربازان عراقی گاه و بی گاه بدون دلیل موجه اسراء را به باد کتک و شکنجه می گرفتند و تا آنجا که امکان داشت می زدند. خشم و عصبانیت در چهرة سربازان و افسران عراقی موج می زد.
بخوبی در چشمان آنها تلافی و انتقام گرفتن از اسرای دست بسته را بخاطر عملیات والفجر 8 می خواندیم و مستحکم تر از همیشه تمامی این شکنجه های وحشیانه را تحمل می کردیم و جوانمردانه ماحصل این عملیات بزرگ را پاس می داشتیم.
وبلاگ بسیا جالبی دارید.من تمام کارهای قبلی شما رو دیدم حقیقتا نوشته های زیبا و تاثیر گذاری است.موفق باشید.